Nietypowy ogród. "Kwiaty na poddaszu"

Kwiaty na poddaszu to książka, która przeżywa obecnie swój renesans, książka, o której dużo się mówi i pisze, a także książka, o której na pewno słyszał każdy mol książkowy.

Dollangagerowie to rodzina idealna. Piękna, acz niezbyt samodzielna i inteligenta matka, kochający ojciec i czwórka rodzeństwa, tak urodziwa, że nazywana przez sąsiadów "drezdeńskimi laleczkami". Pierwsze strony książki to sielanka wypełniona słońcem i miłością. Wszystko to drastycznie zmienia się kiedy ojciec ginie w wypadku samochodowym i pozostawia rodzinę bez środków do życia. Matka postanawia, że przeniesie się z dziećmi do domu swoich, bardzo bogatych, rodziców. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że rodzice odcięli się od niej po ślubie, uznając jej związek z własnym wujem za zakazany i nieczysty. Na dodatek ojciec nie ma pojęcia o wnukach. Szybko jednak zostaje znalezione rozwiązanie tego problemu: dzieci należy zamknąć na poddaszu, gdzie mają siedzieć do śmierci dziadka lub powrotu matki w jego łaski.

Już od początku czytelnik czuje, że coś jest nie tak. Atmosfera domu, w którym przyszło zamieszkać Dollangagerom przytłacza, zaś postać babki przeraża już od pierwszego spotkania. Te dwie dorosłe kobiety są absolutnymi przeciwieństwami. Matka to niefrasobliwa niewiasta, która pragnie wygodnego życia i gotowa jest dążyć do tego celu po trupach. Babcia z kolei to osoba opętana przez religię. Nie popierała ona wyboru córki, a jej dzieci uważa za owoc grzechu. Niestety to od nich zależą dalsze losy czwórki dzieci.

Z każdą przeczytaną stroną zauważamy dwie przemiany. Matki, z kobiety kochającej swoje potomstwo, w całkowicie obcą osobę, traktującą je jedynie jako przeszkodę na drodze do szczęścia; a także samego rodzeństwa, któremu odebrano radość i poczucie pewności. W poczuciu samotności budują oni namiastkę rodziny. Na jej czele stoi najstarsza dwójka: Cathy i Chris, którzy w przeciągu kilku tygodni zmuszeni byli dorosnąć do nowych ról. 

Rzadko ostatnio znajduję czas, żeby przeczytać książkę w kilka dni. Na tę potrzebowałam jednego. Losy rodzeństwa wciągnęły mnie tak bardzo, że nie byłam w stanie odłożyć powieści. To co w niej przyciąga to, między innymi, liczne niedopowiedzenia. W pewnym momencie nie wiadomo już kto jest zły, a kto dobry lub czy w ogóle ktoś jest dobry. 

Cała ta sytuacja oglądana jest oczami Cathy, dziewczynki wchodzącej dopiero w wiek nastoletni. Odsłania ona przed nami najgłębiej skrywane sekrety, ale także mówi o tęsknotach i pragnieniach dzieci. Pokazuje również rodzącą się w niej nienawiść, która z czasem zaczyna ją zżerać.

Świat stworzony przez Virginię Andrews wciąga czytelnia, daje nadzieję na pomyślne zakończenie, po to żeby po chwili ją odebrać. Autorka zaskakuje, pobudza ciekawość i sprawia, że trudno przerwać lekturę.

Kwiaty na poddaszu to pierwsza z pięciu książek opowiadających o losach rodzeństwa Dollangagerów. Nie jest to jedyna napisana przez autorkę saga. Tematem, wokół którego osnuwa ona swoje powieści jest rodzina. Zazwyczaj mroczna i dysfunkcyjna, czasem nieobecna, bardzo rzadko wspierająca.

Odłożyłam Kwiaty na poddaszu zafascynowana lekturą. Jednocześnie nie do końca wyobrażam sobie jak można dalej poprowadzić fabułę, żeby w dalszym ciągu była ona  tak wciągająca. Mam zamiar się przekonać.

(Zdjęcia pochodzą z, powstałej w 1987 r., ekranizacji książki. Wie ktoś może czy warto po nią w ogóle sięgnąć?)


Książkę przeczytałam w ramach październikowego wyzwania "Tydzień bez nowości"