Z pupilem na smyczy. "Między nami nowojorczykami"

Zawsze chciałam mieć psa. Koniecznie owczarka. Niestety na drodze stawał mi brak zapału do wstawania bladym świtem i biegania z nim kilku kilometrów dziennie. Brak zapału nie minął mi z wiekiem, marzenie o psie pozostało dlatego biorąc do ręki Między nami nowojorczykami miałam nadzieję, że poczytam o przygodach tych czworonogów. Niestety psy są tu tylko pretekstem do pisania o ludziach.

Mamy szansę zajrzeć do ostatniego kwartału centrum Nowego Jorku, który nie został opanowany przez "modnych i bogatych". Tutaj, w pobliżu Central Parku życie płynie spokojnym rytmem. Jest to idealne miejsce dla właścicieli psów.

Jako pierwszą poznajemy prawie czterdziestoletnią Jody i Beatrycze- jej białego pitbulla. Jody jest starą panną, od zawsze mieszkającą w okolicy. Wydaje się jej, że jest zadowolona ze swego obecnego życia. Kiedyś jednak przez okno dostrzega Everetta, przystojnego mężczyznę zamieszkującego niedaleko i samotność zaczyna jej doskwierać. Kolejnym sąsiadem jest Simon, który uważa, że tak naprawdę żyje tylko przez miesiąc w roku, podczas polowań w Wirginii. W chwili kiedy poznajemy głównych bohaterów do jednego z mieszkań wprowadza się, świeżo porzucona przez chłopaka, Polly. Zajmuje ona lokal, w którym ktoś przed kilkoma dniami popełnił samobójstwo. Jako spadek po poprzednim właścicielu znajduje w jednej z szaf szczeniaka. Serwus staje się oczkiem w głowie zarówno Polly jak i jej brata, który się do niej wprowadza. Losy tych wszystkich ludzi splatają się ze sobą. Nawiązują się między nimi przyjaźnie, rodzą romanse. Pojawia się też wspólny wróg: Doris, kobieta, która nie lubi psów i walczy o to aby oczyścić centrum z ich ciągłej obecności. I przyznam, że to zdecydowanie ona była najbardziej interesującą osobowością w Między nami nowojorczykami.

Każdy z bohaterów ma jakieś problemy emocjonalne. Każdy został w jakiś sposób zraniony, porzucony, odepchnięty. Przenieśli swoje uczucia na zwierzęta albo schowali je głęboko w sobie. Nawet Jody, przedstawiana jako współczesna Pollyanna nie potrafi być w pełni szczęśliwa. Zachwyca się promieniem słońca, a jednocześnie kontempluje własną samotność. 

Między nami nowojorczykami trudno nazwać komedią romantyczną. Smutek, który każdy z bohaterów wnosi do fabuły sprawia, że mamy niewiele okazji do śmiechu. I tutaj, niestety, książka rozminęła się z moim o niej wyobrażeniem. Było zdecydowanie poważniej i szarzej niż się spodziewałam.

Książka nie wciąga, nie przykuwa uwagi. Jest zbiorem relacji ze spacerów z psem po parku i wizyt w lokalnej restauracji. Czytając ją miałam wrażenie ogólnej beznadziei i braku pozytywnych emocji. Tak jakby ktoś wyssał z bohaterów całe życie.

Cathleen Schine jest poczytną autorką powieści dla kobiet. Jej kariera rozpoczęła się już w latach 80. i od tego czasu pisarka święci międzynarodowe sukcesy. W Polsce zyskała rzesze wielbicielek dzięki książce Trzy kobiety z Westport. 

Jak zapewne zauważyliście ja się do wielbicielek autorki raczej zaliczać nie będę. Chociaż może po zachwalane Trzy kobiety z Westport kiedyś sięgnę. Na razie poszukam pogodniejszej lektury.