Śladami św. Kutberta. "Morderstwo w klasztorze"

Mam ostatnio szczęście do kryminałów z niewykorzystanym potencjałem. Morderstwo w klasztorze też się niestety do nich zalicza. Czytając notkę od wydawcy miałam nadzieję na coś w stylu współczesnego Imienia róży. Dostałam ponad 500 stron (i to sporego formatu) przegadanej powieści aspirującej do miana tajemniczej.

W klasztorze w Yorkshire zostaje popełnione morderstwo. Jego ofiarą pada starszy zakonnik. Chwilę wcześniej rozmawiał on z młodą Amerykanką, Felicity i podarował jej tajemniczy notes. Od tego momentu Felicity znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Dlatego też opat decyduje się wysłać ją na poszukiwanie rozwiązania zagadki i wyjaśnienie szyfru Dominica. Jako towarzysza wyznacza jej wykładowcę historii, brata Antony'ego. Śladem starszego zakonnika przemierzają oni północną Anglię i Szkocję odwiedzając miejsca związane ze św. Kutbertem i jego kultem i tropiąc tajemnicze towarzystwo chroniące skarb świętego.

źródło

Akcja snuje się dość ociężale i powoli. Bohaterowie przemieszczają się od jednej miejscowości do drugiej i zaraz po przyjeździe udają się do klasztoru/muzeum/biblioteki gdzie Anthony wygłasza Felicity wykład z historii życia Kutberta, rozłamów w angielskim chrześcijaństwie, czasów najazdów wikingów czy poglądów Bedy Czcigodnego. Dużo, długich wykładów.

Sama historia opowiadana przez Anthony'ego jest dość ciekawa (a u mnie dodatkowo przywoływała wspomnienia sagi Wojny wikingów), ale było jej zdecydowanie za dużo, jak na powieść kryminalną. Zanim przebrnęłam przez kolejny wykład to wydarzenia współczesne stawały się odległe, mało znaczące i zamazane.

Dodatkowo cała fabuła jest dość przewidywalna. Dość szybko domyślamy się kto będzie "tym złym", może ciut trudniej jest rozpoznać "tego dobrego", ale tak naprawdę on nie ma znaczenia. Przez te 500 stron nie czułam się zaskoczona czy przestraszona. Wszystko było bardzo poprawne, układne. Morderstwo w klasztorze to jedna z tych książek, które czyta się bez zbytniego zaangażowania, ale też bez zbytniego trudu.

źródło

Mimo wszystko, Donna Fletcher Crow na tyle sprawnie posługuje się językiem, że czytanie powieści nie jest nieprzyjemne. Sama forma, podobnie jak treść, jest poprawna, układna i niezbyt porywająca. 

W momencie kiedy mamy do czynienia z tak ogromną ilością świetnych kryminałów (o jednym z nich już niedługo napiszę) uważam, że szkoda tracić czas na czytanie tych, które są tylko poprawne. Dlatego też Morderstwo w klasztorze nie znajdzie się wśród polecanych przeze mnie książek.