Grunt to rodzinka..."Żony i córki. Historia codzienna"

Długo czekała ta książka na swoją kolej. Za każdym razem kiedy po nią sięgałam zdawałam sobie sprawę, że do torebki się nie zmieści (ma dobrze ponad 800 stron), a na lekturę w domu zbytnio czasu nie ma. W związku z tym kiedy zostałam na kilka dni pozbawiona komputera i unieruchomiona mogłam w końcu zabrać się za Żony i córki. Historię codzienną. Teraz żałuję, że tak późno.

Molly jest dorastającą panienką, mieszkającą w miasteczku Hollingford wraz z ojcem lekarzem. Kiedy jeden z jego uczniów zakochuje się w dziewczynie doktor wpada w panikę. Zdaje sobie sprawę z tego, że córeczka dorasta i nie powinna już przebywać sama w domu pełnym mężczyzn. A także, że przy wchodzeniu w świat przydałaby się jej kobieca pomoc. Konsekwencją tych spostrzeżeń jest jego ożenek z wdową, która ma córkę w wieku zbliżonym do Molly. Jak łatwo się domyślić docieranie się charakterów będzie trudne (choć nie w sposób o którym myśli czytelnik, gdy w powieści pojawia się macocha). Zarówno nowa pani Gibson, jak i jej córka, Cynthia, zdecydowanie różnią się od doktora Gibsona i Molly.

źródło

Doktor to człowiek twardo stąpający po ziemi, oddany swojej pracy i z nienaruszalnymi zasadami, które wpoił swojej córce. W związku z tym Molly nie jest płochym stworzeniem myślącym tylko o strojach i romansach. To raczej poważna panna, chętnie zgłębiająca wiedzę i służąca bezinteresowną pomocą. W miasteczku i okolicach nie ma osoby, która by jej nie lubiła. Czasem w tej swojej naiwności, wierze w ludzi i przyjaźni dla całego świata była ona tak słodka, że aż nie mogłam wytrzymać. Szczególnie gdy łykała łzy i poświęcała się dla kogoś. 

Z kolei pani Gaskell to uboga była guwernantka dzieci mieszkającego "po sąsiedzku" lorda. Przebywanie w świecie arystokracji sprawiło, że według niej wszyscy nie mieszkający w dworze są nieciekawi i niewarci uwagi. Jest przy tym niesamowicie egocentryczna i zadufana w sobie. Dodatkową wadą tej niewiasty jest to, że cały czas mówi. Absolutnie cały czas. I absolutnie nie interesuje jej czy ktoś tego słucha. Jej córka, która większość czasu spędzała daleko od matki, wydaje się być osobą pozbawioną uczuć. Młodą dziewczyną, która już jest znużona światem i nie wierzy w lepsze jutro. Kiedy czwórka tak różnych ludzi zamieszka pod jednym dachem nie może być spokojnie.

źródło

Szczególnie jeśli dołożymy do tego dwóch zaprzyjaźnionych młodzieńców, synów mieszkającego niedaleko dziedzica; matkę, która chce jak najszybciej wydać córki za mąż; porzuconego narzeczonego, który nie chce odejść w zapomnienie i reputację, którą dziewczyna może stracić przez byle głupstwo.

Oczywiście brzmi to wszystko naiwnie (i takie jest), ale nie zapominajmy, że książka powstała w połowie XIX w. Jest więc sielankowo, romantycznie, z uniesieniami serca i rodzinnymi awanturami o honor, majątek i posłuszeństwo. Zaś tytułowe Żony i córki będą wprowadzać tyle zamieszania ile tylko kobiety potrafią. A przy tym będą czarujące i podstępne. 

Jednak oprócz romansów, drobnych kłótni i zabawnych potyczek  książka Elizabeth Gaskell ma jeszcze jedną ogromną zaletę: ukazuje nam świat z lat 60. XIX w. z pozycji osoby, która w nim żyła, a nie historyka/pisarza opierającego się na źródłach. Autorka pisze o wielu drobiazgach, które nam wydają się nieistotne, ale dla tamtych ludzi stanowiły sprawy wręcz kluczowe. Zaglądamy przy tym do wielu domów i podglądamy jak żyli ludzie o przeróżnym statusie społecznym. Odkrywamy, że wstążka przy kapeluszu to niesłychanie ważny drobiazg, i że kobiecie wystarczy umiejętność czytania i pisania- więcej wiedzy może jej zaszkodzić.

źródło

Niestety powieść ma też jeden ogromny minus: nigdy nie została ukończona. Jej pisanie przerwała śmierć Gaskell w 1865 r. Na pocieszenie wydawca informuje nas w skrócie jak miały się potoczyć dalsze losy bohaterów, gdyż zachowały się notatki i szkice wykonane przez autorkę.

Żony i córki to prawdziwa gratka dla tych osób, które wzdychają do pięknych i romantycznych czasów wiktoriańskich, dla miłośniczek powieści Jane Austen i tych, które oddychają z ulgą, że czasy gorsetów, drącego się muślinu i sztywnych konwenansów już za nami.



Książkę zgłaszam do wyzwań: Grunt to okładka, Historia z trupem