Owoc zamiast czekolady. "Brzoskwinie dla księdza proboszcza"

Przyznam się Wam do czegoś w tajemnicy: nie podobała mi się ta książka. Ale tylko trochę. I na początku. Miałam wrażenie, że Harris porusza "bezpieczne" tematy. Takie, które budzą kontrowersje i sprawiają, że książka się sprzedaje. Kiedy jednak zagłębiłam się w lekturze autorka, po raz kolejny, uwiodła mnie opowiadaną przez siebie historią.

Po raz kolejny główną bohaterką autorka czyni, znaną nam już z powieści: Czekolada i Rubinowe czółenka Vianne Rocher. Los sprowadza ją z powrotem do Lansquenet, miejscowości, która stanowiła miejsce akcji w Czekoladzie. Od jej wyjazdu osiem lat temu wiele się zmieniło. Za rzeką powstała niewielka dzielnica muzułmańska a jej mieszkańcy są skłóceni z katolikami zamieszkującymi centrum. Dodatkowo jedna z dwóch osób, które starały się wypracować zasady wzajemnego współistnienia czyli ksiądz Reynaud zostaje oskarżona o podpalenie islamskiej szkoły i odsunięta na boczy tor, zarówno przez zwierzchników jak i parafian. 

Osobą, która wydaje się być odpowiedzialna za cały konflikt jest Ines, spowita w czarną burkę niewiasta,  która przyniosła do osady ortodoksyjne zasady islamu. Dla Vianne jest ona kolejnym wcieleniem "mężczyzny w czerni"- źródła zła i zagrożenia.

źródło

Brakowało mi w tej książce dobrej magii, która zawsze towarzyszyła Vianne. Nie było specjalnych czekoladek, parujących kotłów i zaklęć szeptanych nad słodyczami. Vianne jest tym razem, wrażliwą na cudze uczucia, matką dwóch córek. Nie obce są jej zazdrość i podejrzliwość w stosunku do ukochanego mężczyzny, troska o dzieci, chęć odzyskania dawnej przyjaciółki. Miałam wrażenie, że stała się zdecydowanie łagodniejszą osobą.

Brakowało mi również w Brzoskwiniach dla księdza proboszcza córek Vianne. Z jednej strony przewijały się one co chwilę przez strony powieści, ale mimo wszystko zostały zepchnięte na dalszy plan.

źródło

Wielką przemianę przeszedł również tytułowy proboszcz (po raz kolejny jest on jednym z narratorów powieści). Przykro robiło mi się gdy jego wysiłki spełzały na niczym, a wszelkie dobre chęci traktowane były podejrzliwie.

Po raz kolejny Joanne Harris stworzyła opowieść, którą czyta się wspaniale. Która wciąga czytelnika, budzi niepokój, a jednocześnie sprawia, że chcemy więcej. Jednak, tak jak pisałam na początku, Brzoskwinie dla księdza proboszcza nie obudziły mojego zachwytu. Głównie chyba przez dość stereotypowe ukazanie islamu i w ogóle wykorzystanie tego, dość gorącego w obu jej ojczyznach, tematu. Oczywiście, nie uważam, że powinien być on pomijany, ale jednak sposób prezentacji do mnie nie trafił.

Mam wrażenie, że seria o Vianne pierwotnie wcale nie miała być serią. Jeżeli sięgnę po kolejne jej tomy (o ile takie będą) to jedynie z ciekawości w jakie jeszcze kłopoty wpakują się bohaterki. Mimo tego, po inne książki Harris będę sięgać z ogromną chęcią.

Książkę zgłaszam do wyzwania: Grunt to okładka