Słodko- gorzkie. "Czekolada"

Po raz kolejny dałam się zaczarować książce Joanne Harris. Tym razem autorka uwiodła mnie i skusiła zapachem Czekolady.

Vianne Rocher szuka miejsca, w którym mogłaby osiąść na stałe. Od lat jej życie to podróż pomiędzy różnymi zakątkami świata, początkowo odbywana wraz z matką, później z córką. Jednak sześcioletnia Anouk źle znosi wieczną tułaczkę i marzy o własnym domu i prawdziwych, a nie wymyślonych, przyjaciołach. Żeby spełnić te jej marzenia Vianne postanawia osiedlić się w Lansquenet, małej, prowincjonalnej mieścinie. Wydzierżawia tam starą piekarnię, w której otwiera sklep z czekoladą. Nie spodziewa się, że napotka aż tak wielką nieprzychylność mieszkańców.

Już od pierwszej chwili wrogiem Vianne staje się miejscowy proboszcz. Jest on oburzony faktem, że kobieta nie wierzy. Jej kolorowe ubrania odcinające się od szarego wyglądu innych mieszkańców drażnią go, a otworzenie sklepu z czekoladą w pierwszych dniach wielkiego postu duchowny traktuje jak zamach na wiarę i świadectwo obecności diabła. 

Od początku lektury czytelnikowi towarzyszy poczucie zagrożenia. Chwile, w których autorka oddaje głos ojcu Reynaud jedynie zwiększają to uczucie. Widzimy go stojącego u szpitalnego łóżka i opowiadającego leżącemu tam mężczyźnie o tym co dzieje się w miasteczku. Z jego ust płynie nieustający potok nienawiści do wszystkiego, co nie daje się podporządkować jego regułom. 

Duszpasterz wydaje wojnę nie tylko Vianne, ale również cyganom, którzy przycumowali swoje łodzie przy opuszczonym osiedlu czy starszej kobiecie, która chce cieszyć się życiem dopóki ma na to siłę. Ma żal do miasteczka, za to, że uległo ono pokusie i nie odtrąciło przybyszów. W związku z tym postanawia pozbyć się cyganów i zniszczyć festiwal czekolady planowany na niedzielę wielkanocną. Niestety Reynoud nie jest sam z tymi planami. Są tacy mieszkańcy, którzy będą jego ślepym i brutalnym narzędziem.

Czekolada to książka przepełniona magią. Nie ma tu dosłowności, rzucania czarów czy strzelających z rąk płomieni Talent Vianne polega na tym, że wie ona czego pragną ludzie odwiedzający jej sklepik. Zdolności, które jej matka wykorzystywała do mieszania naparów ona przekształciła w talent kulinarny. I tylko czasem sięga po starą talię karota i ucieka się do magicznych sztuczek.

Czytając Czekoladę miałam wrażenie jakby Joanne Harris otulała mnie kocem utkanych z dobrych emocji, po to by za chwilę przestraszyć czy zaskoczyć jakimś nieszczęściem. A we wprowadzaniu do narracji nowych wątków i zwrotów akcji autorka jest mistrzynią, Nie daje nam ona przy tym obietnicy dobrego zakończenia. Wręcz przeciwnie, czytelnik obawia się tego co czeka na niego na kolejnych stronach. Przyznam, że pamiętając, czytane kilka miesięcy temu, Śpij kochanie, śpij teraz w Czekoladę zagłębiałam się z lękiem. Szczególnie, że już od początku nad bohaterami wisi coś groźba czegoś strasznego, a znaczna część z nich udało mi się polubić. Podziwiałam ich chęć życia, próbę wyrwania się z marazmu czy przywiązanie do najlepszego przyjaciela.

Joanne Harris zabiera nas do maleńkiej mieściny, pokazuje wszystkie jej cienie i blaski, sprawia, że na czterdzieści dni postu stajemy się jej częścią. Opowiada nam o niej z punktu widzenia Vianne- przybysza szukającego szczęścia i spokoju. Czytając Czekoladę miałam wrażenie, że siedzę przy kontuarze w lokalu Vianne, popijam gorący napój i przyglądam się kolejnym wchodzącym osobom. Zdecydowanie polecam!



Książkę zgłaszam do wyzwania: Z literą w tle