Jeźdzcy Apokalipsy. "Ostatni templariusz"

Zdarza się Wam czytać książkę pomijając całe jej fragmenty? Jedynie przebiegając po nich wzrokiem? Nie są to zazwyczaj książki, którymi jesteśmy zachwyceni, i do których chcemy wracać. Nie inaczej było i tym razem.

Ostatni templariusz to próba połączenia Kodu Leonarda da Vinci i Indiany Jonesa (a może raczej Łowców skarbów, gdyż tam występowała ponętna pani archeolog). Jak to często w przypadku takich składanek bywa, brakuje tej powieści świeżości i daleko jej do oryginałów. Choć zaczęło się bardzo interesująco.

W nowojorskim Metropolitan Museum trwa właśnie wernisaż wystawy poświęconej skarbom Watykanu. Uroczystość zostaje zakłócona przez pojawienie się czterech konnych w rycerskich zbrojach i płaszczach z czerwonym krzyżem. To co początkowo wydaje się być barwną inscenizacją zamienia się w masakrę, zaś rycerze, oprócz kosztowności, kradną także tajemniczą maszynę. Do tego momentu, czyli przez pierwszych kilka stron, zapowiadało się interesująco. Kilka kolejnych, opowiadających o początkach śledztwa prowadzonego przez FBI, również dawało nadzieję. Niestety dość szybko zostałam wyprowadzona z błędu.

źródło

Śledztwo prowadzone przez detektywa Relly'ego praktycznie stoi w miejscu aż do momentu kiedy włącza się w nie jeden ze świadków wydarzeń w muzeum: archeolog Tessa Chaykin. To ona jest autorką wszelkich odkryć, FBI tylko pokornie kiwa głową, gdy dzieli się ona z nimi swoimi podejrzeniami.  Wszyscy pozostają w nieświadomości, a jedyną osobą, która tak naprawdę wie co się dzieje jest, wydelegowany przez Watykan, biskup De Angelis. W poszukiwaniu prawdy Tessa zwraca się o pomoc do znajomego profesora. Nie wie, że będzie to dla niej początek niebezpiecznej przygody.

Akcja Ostatniego templariusza toczy się wszędzie. Bizancjum, Nowy Jork, Turcja, Grecja, Watykan- pomiędzy tymi miejscami przemieszczają się bohaterowie. I miałam wrażenie, że te podróże zajmują znaczną część książki. Jechali, płynęli, lecieli, a ja miałam poczucie, że nic się nie dzieje. Wszystko było oczywiste i przewidywalne co może mi nie przeszkadzać przy babskich powieściach, ale nie w tym przypadku. Chociaż autor tyle uwagi poświęcił wątkowi romansowemu, że trochę z babskiego czytadła książka w sobie ma.

źródło

Teoretycznie powieść powinna trzymać w napięciu: tajemnica, która może zaburzyć porządek świata, ludzie, którzy chcą ją wykorzystać do swoich celów, templariusze unoszący ją z upadającej Akki, morderstwa, pościgi i kradzieży. Niestety nie trzymała. Mam wrażenie, że to dlatego iż rozwiązanie zagadki dostajemy dość szybko. Wiemy czym jest tajemniczy dokument ukryty przez templariuszy i jakie może mieć on znaczenie dla świata. W związku z czym tajemnica przestaje być tajemnicą i następuje jedynie bezładna gonitwa. Dodatkowo znaczna część tej gonitwy odbywa się na wodzie/od wodą, a ja jakoś nie mam cierpliwości do czytania o sztormach.

Na pewno plusem Ostatniego templariusza jest to, że książka napisana jest na tyle sprawnie, że czyta się ją szybko i bez bólu. Jest to debiutancka powieść Raymonda Khoury i ze zdziwieniem przyjęłam fakt, że została ona okrzyknięta mianem bestsellera i doczekała się ekranizacji (sprawdziłam- film zbiera jeszcze gorsze opinie niż moja o książce). Zdecydowanie, wbrew zapowiedziom, następca Kodu Leonarda da Vinci to to nie jest.