Towarzysząc lordowi sekretarzowi. "Na szafocie"

Czasem zastanawiam się ile książek można napisać o najbardziej kochliwym z władców, na ile różnych sposobów można opowiedzieć historię Henryka VIII i jego żon (a szczególnie Anny Boleyn) i kiedy zaczną mnie takie powieści nudzić. Na pewno nie tym razem.

Na szafocie to opowieść o rodzącym się uczuciu Henryka (choć osobiście powątpiewam, że był on do jakichkolwiek uczuć zdolnym) do Joanny Seymour i związanym z tym upadku Anny Boleyn. Król, nie mogąc doczekać się męskiego potomka, traci serce do swojej charakternej żony i zakochuje się w jej absolutnym przeciwieństwie: Joannie. W związku z tym stawia przed swoim sekretarzem, Tomaszem Cromwellem niełatwe zadanie, wyplątania go z poprzedniego małżeństwa. Jak to wszystko się skończyło nie jest chyba dla nikogo tajemnicą. Sprawy potoczyły się szybko i Anna, a wraz z nią jej najbliższe otoczenie, oddała głowę.

Zazwyczaj wszystkie książki, które opowiadają o dworze Tudorów pisane są z perspektywy zamieszkujących go kobiet. W ten świat jesteśmy zabierani przez dworki, księżniczki, byłe/przyszłe/obecne królowe i patrzymy na niego ich oczami. Teraz było jednak inaczej. Na szafocie nie jest pamiętnikiem czy wspomnieniem żadnej z dam. Tym razem czytelnik jest cieniem Tomasza Cromwella, dzięki czemu może przypatrzeć się z bliska czynnikom, które doprowadziły do procesu. Dużo mniej jest tu porywów serca, a więcej zbierania informacji i gry politycznej. 

źródło

Trudno mi było przekonać się do stylu pisania Hilary Mantel. Autorka nie oddała głosu Cromwellowi, a jednocześnie sprawiła, że towarzyszymy mu krok w krok i to on jest naszym punktem odniesienia. Co prowadziło do sytuacji, gdzie ginęłam w toku rozmowy. Szczególnie, że Mantel potrafi pisać o lordzie sekretarzu przez długie fragmenty ani razu nie używając jego imienia czy tytuły. Kiedy jednak przyzwyczaiłam się do faktu, że wszystkie bezosobowe określenia w dialogach odnoszą się do niego, Na szafocie pochłonęło całą moją uwagę.

źródło

Kiedy, jakiś czas temu, pokazywałam stos, w którym znalazło się Na szafocie wszyscy polecali mi tę książkę, zaznaczając przy tym, że jest to kontynuacja W komnatach Wolf Hall. Mój pierwotny zamysł był taki, że zacznę od części pierwszej, żeby dostać całą historię. Niestety W komnatach Wolf Hall jest objęte klątwą książek, które mam na własność- nigdy nie ma na nie czasu. Stąd też przeczytałam na razie jedynie Na szafocie i muszę przyznać, że broni się ono jako samodzielna książka. Owszem, część pierwsza bywa wspominana, ale rzadko i w sposób nie wpływający na odbiór części drugiej. 

Książka jest wciągająca i, pomimo tego, że zakończenie historii znane jest nam z góry, trudno jest się od niej oderwać. Polecam wszystkim, a szczególnie tym którzy mają ochotę na powieść historyczną nie będącą głównie romansem.

Książkę zgłaszam do wyzwań: Grunt to okładka, Historia z trupem, Klucznik